هر سال با فرا رسیدن ۲۴ می مصادف با سوم خردادماه روز جهانی «اسکیزوفرنی» با هدف توجه جوامع مختلف به این بیماری و حمایت بیشتر از بیماران در سراسر جهان برگزار میشود. شعار جهانی این روز به بالا بردن سطح آگاهی اجتماعی اختصاص یافته است.
حدود یک درصد جامعه جهانی برابر با 50 تا 70 میلیون نفر، دچار اسکیزوفرنی هستند، حدودا نیم درصد از جامعه ایرانی برابر با تقریبا 350 هزار نفر نیز به اسکیزوفرنی مبتلا هستند.
24 ماه می برابر سوم خردادماه روز جهانی اسکیزوفرنی است، اختلال اسکیزوفرنی جزو آن دسته از اختلالات روانی است که ارتباط فرد با واقعیت را مختل میکند به طوری که مولفههای عادی همچون شادی، غم، ترس و... که برای انسانها نرمال هستند برای آنها معنادار نیست و به دلیل همین تعارضات در ارتباط با سایرین دچار اختلال شده و به تبع آن خود دچار آسیبهای متعدد میشوند.
یک درصد جامعه جهانی برابر 50 تا 70 میلیون نفر در جهان به اسکیزوفرنی مبتلا هستند، و 30 درصد افراد بیخانمان در جهان دچار تعارضات روانی بوده و به طور مشخص 15 درصد آنها به اسکیزوفرنی دچار هستند.
درخصوص علل بروز اختلال اسکیزوفرنی نیز باید خاطر نشان کرد تاکنون علت مشخصی برای علت بروز این اختلال مطرح نشده اما عوامل محیطی و ژنتیکی از جمله علل بروز این اختلال هستند اما نمیتوان یک عامل مشخص را در این خصوص اعلام کرد.
در حال حاضر سوءمصرف موادمخدر باعث میشود برخی از جوانانی که حتی زمینه بروز این اختلال روانی از جمله اسکیزوفرنی را نداشته باشند نیز مستعد این اختلالات شوند که البته برعکس نیز آن امکانپذیر است به طوری که فرد به علت اختلالات روانی به مصرف موادمخدر گرایش پیدا کند.
شیزوفرنی زنان و مردان را به یک اندازه دچار می کند و تقریبا در تمام اقوام و سراسر دنیا به یک نسبت وجود دارد . علایم معمولا از سنین 16 تا 30 سالگی شروع می شود . گاهی مشاهده شده که سن شروع در مردان زود تر از زنان باشد . به ندرت مشاهده می شود که شیزوفرنی در کودکی یا سنین بالای 45 سال شروع شود . افرادی که سابقه خانوادگی دارند بیشتر از دیگران در معرض ابتلا هستند .
هیچ آزمون آزمایشگاهی برای تشخیص بیماری وجود ندارد. در نتیجه تشخیص معمولا بر اساس تاریخچه و علایم بیماری داده می شود. بعضی آزمایشات می توانند برای تشخیص اثرات این بیماری روی سلامت جسمی به کار روند.
افراد مبتلا به شیزوفرنی گاهی اوقات درمان دارویی خود را به دلیل عوارض جانبی یا کمبود آگاهی از بیماری خود رها می کنند. این موضوع خطربازگشت علایم جدی بیماری را افزایش می دهد. درمان های روانی – اجتماعی متداول به افراد کمک می کند که به درمان دارویی خود ادامه داده و از عود بیماری و نیاز به بستری شدن پیش گیری شود.